Over leesbaarheid gesproken: een ‘letterfamilie’ heeft baat bij dezelfde familietrekjes onder alle tekens, maar er zijn situaties waarin het zinnig is dat bijvoorbeeld het bovenste rondje van een R verschilt van dat van een B. Zowel het lezen van de bovenste als van de onderste helft is dan al genoeg om zeker te weten wat er staat. Voor het mechanisch lezen van tekst in de zestiger jaren van de vorige eeuw werd een lettertype ontwikkeld dat daarin voorziet. Ook slechte prints en kopieën in dat ‘OCR-A’-lettertype kunnen toch met weinig fouten gedigitaliseerd worden. (‘OCR’ staat voor Optical Character Recognition.)
Ook bij het leren lezen door jonge kinderen zou dit een goed hulpmiddel zijn. Heb jezelf misschien op de basisschool aan de ene kant van je tafeltje een b geplakt gekregen en aan de andere kant een d om ze uit elkaar te houden? (De p en de q leiden gelukkig minder vaak tot verwarring omdat de q weinig voorkomt.) Het is bewezen dat bij dyslexie leesbaarheid verbetert als lettertekens onderling meer verschillen (www.dyslexiefont.com).